Gitme vakti. Yaz bitti, sonbahar da öyle. Yaz ve sonbahar göçmen kuşların ardına takılıp gitti. Ya ben mahkum muyum buralara.. Hayır hiç bile değil. Ben de gideceğim ama nereye, hangi vakitte? Bunu bilmiyorum, bildiğim şu ki; Gitme vakti.

Nicedir plan yapıyorum. Kuzeye, güneye, doğuya, batıya bakıyorum. Sular akıyor, zaman da öyle. Oysa ben durağanlaşıp gölleniyorum, yok böyle bir dünya. Gökyüzünde bir kasvet, yeryüzünde bunun bini bir paraya.. Ne papatyalar ne de gelincikler kaldı hepsi gitti maveraya. Seyahat afyon etkisi yapıyor ruhuma. O da olmasa çekilir dert değil yaşamak. F tipi hayatlar, birbirinin aynısı labirent caddeler, görünmez hissedilir duvarlarla kuşatılmışım, bu kuşatmayı yarmalıyım ama nasıl? Konsomatris muhabbetler bana göre değil. Kişisel sınırlarımı genişletmeli, yeni seferler yapmalıyım. Dokunamadığım ağaçları bulup dokunmalı, onlara gelecek olan baharı müjdelemeliyim. Geçen gün gölgemi izledim, gölgem de beni. ‘Hadi gidelim buralardan’ dedi sanki. O da sıkılmış, her halinden belli. Bazen nedensiz kayboluyor. Keşke ben de kaybolabilsem. Bacalardan duman yüreğimden efkar tütüyor. Şikayetçi miyim yok, hayır değilim. Ama efkarımı atta’ya götürmeliyim. Ya mesai? Mesai modern köleliğin cafcaflanmış, insanlara deva suretinde pazarlanmış hali. Pîrim Oblomov nerede ne haldedir şimdi. Nicedir haber alamıyorum kendisinden. Seyahatlerimin birinde ona rastlarım kim bilir belki! Olur da ona rastgelirsem, yarim Daphne’yi görüp görmedigini soracağım. “O artık Elfida, sonsuza kadar yaşayacak bir ağacın ruhunda” diyecek olursa “o halde azat et beni” diyeceğim. Onsuz yaşamak yük bana. Çıkartıp melamet hırkasını, uzatırsa kırağıya dönüşüp düşeceğim bozkıra. Olur da bir gün Daphnenin ılık nefesi rüzgara karışıp bulursa beni ne ala. Bulmazsa umut edip beklerim, ne gelir elimden beklemekten başka.